Fascynująca lektura 😍, czy wielkie rozczarowanie? 😭 - czyli recenzja książki "Reputacja" Marcina Kiszeli

Tytuł oryginału: Reputacja

Autor: Marcin Kiszela

Ilość stron: 304

Premiera: 12 luty 2020

Wydawnictwo: W.A.B.

Ocena: 🌟🌟★★★

Wypożycz "Reputację" Marcina Kiszeli w bibliotece!

____________________

Gdy tylko zapoznałam się z opisem "Reputacji" odniosłam wrażenie, że książka ta jest wprost idealna dla mojej osoby. W końcu mamy tutaj do czynienia z social mediami i wizerunkiem publicznym - a to nie dość, że element moich studiów, to także coś, czym sama się interesuję poprzez publikowanie w sieci. No wprost książka w sam raz dla mnie! Jest to też kolejna polska pozycja, na którą postanowiłam się zdecydować. Nie spodziewałam się jednak czegoś tak... odmiennego w stosunku do reszty powieści, jakie miałam już okazję poznać w swoim czytelniczym życiu. To lektura zdecydowanie odbiegająca od zatartych schematów, jeśli chodzi o sposób jej napisania. Czy więc warto było po nią sięgać, aby przekonać się na własnej skórze o czym pisze Marcin Kiszela?

W dalszej części recenzji na pewno się tego dowiecie!

Milena to ikona polskiej muzyki. Każdy zna chociaż jedną z jej piosenek, chyba każdy kiedykolwiek o niej słyszał, na każdego jej twórczość wpłynęła w taki, czy inny sposób i oczywiście każdy z dostępem do internetu śledzi jej internetową karierę w social mediach. Za jej wizerunek w sieci odpowiada jednak po części ktoś inny. To dzięki Alicji Milena znajduje się na ustach wszystkich. Kobieta dba o to, aby żadne złe słowo na temat idolki wszystkich polaków (i nie tylko) nie znalazło się w internecie - pilnuje, aby jej gwiazda wciąż świeciła jak najjaśniej. Czy jednak takie nadzorowanie treści ma jakieś granice? Co zrobić, gdy utrata reputacji może stać się kluczem do ocalenia życia?

Pierwsze, co przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o "Reputacji" Marcina Kiszeli to  zdecydowanie niekonwencjonalny styl. O co chodzi? Już tłumaczę. Codziennością stało się dla nas, że narratorem w książce jest jej główny bohater, lub osoba trzecia, która zwyczajnie opowiada nam historię postaci. W "Reputacji" mamy jednak coś całkowicie innego. Jest to pewnego rodzaju zapis rozmów z osobami zamieszanymi w porwania Mileny, które przeprowadzał z nimi najprawdopodobniej autor. Brzmi ciekawie, prawda? Kwestie osoby przeprowadzającej wywiad zostały tutaj jednak całkowicie pominięte i skupiono się tylko i wyłącznie na tym, co miał do powiedzenia rozmówca (głównie jest to Alicja, ochroniarz Mileny i jej menadżer).  Odrębny element stanowią rozdziały przedstawiające postać Szymona - dość specyficznego mężczyzny, który jak się okazuje jest punktem kulminacyjnym całej powieści. Próbowałam przypomnieć sobie wszystkie książki, jakie do tej pory czytałam i nie przypominam sobie niczego (jeśli chodzi oczywiście o powieści), co chociaż w najmniejszym stopniu można by porównać do "Reputacji" Marcina Kiszeli. Powiem tak - bardzo mnie to zaintrygowało. Na samym początku jednak miałam spore problemy z odnalezieniem się w tym wszystkim. Nie pasowało mi takie przedstawienie historii i szczerze mówiąc miejscami dość mocno zniechęcałam się przez to do całej książki. Z czasem jednak przestałam zwracać na to uwagę. Styl ten stał się dla mnie dość naturalny. Wydaje mi się, że moje zagubienie mogło wiązać się z tym, że całość brakuje lekkiego dopracowania. Może jakiegoś wprowadzenia, czy czegoś podobnego, aby czytelnik wiedział, z czym ma do czynienia. Taki styl też pozostawia po sobie również spory niedosyt. Zakończenia było dla mnie po prostu mało. Nie wiadomo, co stało się z bohaterami, jaką ponieśli karę, no i co z tą tytułową reputacją? Może jest to powód, aby popracować nad kontynuacją tej historii? Jeśli jednak autor postanowił całkowicie zakończyć książkę w tym przedstawionym przez siebie miejscu, myślę, że jest to kompletny niewypał.

Mi osobiście najbardziej podobały się rozdziały z perspektywy Szymona. To on wydał mi się być najbardziej intrygującą i mającą coś do powiedzenia osobą. Z wielkim zaciekawieniem śledziłam jego losy oraz poznawałam jego przeszłość. Szkoda, że autor nie poświęcił mu znacznie więcej czasu. Postać Alicji natomiast niemiłosiernie mnie denerwowała... Teraz tak sobie myślę, że może autor specjalnie przedstawił ją w taki, a nie inny sposób, bo chciał poprzez nią przedstawić wizerunek typowej, stereotypowej osoby z branży muzycznej - uczucia spychamy do kąta, liczy się tylko i wyłącznie sława. W każdym bądź razie o Alicji nie dowiadujemy się za wiele. Wiemy, że miała syna, którego straciła. Wiemy, że bardzo mocno przeżyła jego śmierć. I wiemy również, że była mocno związana z Mileną. To w zasadzie tyle. Jak dla mnie ta postać nie była do końca dopracowana. Chyba nawet mogę powiedzieć, że wszyscy bohaterowie, oprócz Szymona, nie były do końca przemyślane. Ja odbieram je jako takie puste powłoki, które są w książce, ale tak na prawdę nic nie wnoszą i nie nakłaniają czytelnika do poznania ich.

Względem "Reputacji" Marcina Kiszeli mam na prawdę mieszane uczucia. Nie była to książka zła, ciekawie mi się ją poznawało. Ma kilka zalet, które wyróżniają ją na tle innych, ale po prostu nie jest to historia, którą się zapamiętuje. To typowa pozycja na jeden wieczór - do przeczytania i zapomnienia. Szkoda, bo z pomysłu autora można by stworzyć coś na prawdę dobrego, o czym chciano by się mówić częściej. Sama nie żałuję tego, że poświęciłam czas dla tej książki, jednak jestem pewna, że gdybym miała teraz decydować, czy ją przeczytać, czy nie, na pewno bym się na nią nie zdecydowała...

Za możliwość zapoznania  się z książką bardzo mocno dziękuję Wydawnictwu W.A.B.!

Porwanie i mroczny klimat wrzosowisk 🍂 - czyli recenzja książki "Skradzione dziecko" Sanjidy Kay

Tytuł oryginału: The Stolen Child

Autor: Sanjida Kay

Ilość stron: 352

Wydawnictwo: W.A.B.

Premiera: 24 kwiecień 2019 r.

Ocena: 🌟🌟🌟★★

📚 Wypożycz "Skradzione dziecko" Sanjidy Kay w bibliotece! 📚
____________________

Powiem wam szczerze, że do powieści "Skradzione dziecko" podchodziłam na prawdę sceptycznie. Wiem, że nie powinno oceniać się książek po okładce, jednak cały czas miałam wrażenie, że okładka książki Sanjidy Kay zdradza historię typowo obyczajową. Nie bardzo przepadam za tymi klimatami, przez co też bardzo długo zwlekałam z poznaniem powieści. Motyw mrocznych wrzosowisk, który zdradzał opis wydał mi się intrygujący, a mimo to niechętnie rozpoczęłam przygodę ze "Skradzionym dzieckiem". Jednak jak widzicie - książka już za mną, a ja śmiało mogę powiedzieć, że to wcale nie było takie straszne, jak się obawiałam. Mogę nawet powiedzieć, że podobało mi się! Z resztą polecałam tą historię wśród moich znajomych, a to mówi chyba samo za siebie, czyż nie?

Pierwsze rozdziały powieści były dla mnie nieco zbijające z tropu. Wpierw autorka przedstawia nam moment, w którym kobieta będąca w szpitalu w końcu ma urodzić swoje długo wyczekiwane dziecko. Dalej natomiast poznajemy Zoe Morley i jej męża Ollie'go, którzy już kilkanaście lat po tym wydarzeniu z pierwszego rozdziału wiodą szczęśliwe i rodzinne życie. Wszystko byłoby w porządku, ale gdy Zoe mówi nam o tym, że jej córeczka jest adoptowana zaczynamy się zastanawiać, kim była ta rodząca kobieta? O co tam tak na prawdę chodziło? Mi (i wiem, że nie tylko ja miałam z tym problem) mocno to przeszkadzało i trochę czasu zajęło mi dojście do tego, o co tak na prawdę chodzi. Może czepiam się tego drobnego szczegółu, jednak właśnie to zagubienie towarzyszyło mi przez całą książkę, choć niby już wiedziałam, co i jak. 

Pewnego dnia dochodzi do porwania córeczki Zoe i Ollie'go. Nie wiadomo, kto mógł to zrobić i gdzie podziała się dziewczynka. Muszę przyznać, że tutaj bardzo spodobało mi się to zwodzenie, przez autorkę, czytelnika za nos. Uwielbiam takie książki, gdzie niby przez cały czas wiem, kto jest sprawcą, ale koniec końców wychodzi na to, że całkowicie się myliłam. I tutaj właśnie coś takiego było. Razem z bohaterami błądzimy po zakamarkach przestępstwa rozpaczliwie starając się odnaleźć dziecko. Sanjida Kay świetne poradziła sobie z budowaniem napięcia, a co najlepsze fantastycznie udało jej się utrzymać ten klimat przez całą książkę. Najbardziej spodobało mi się to, że umieściła ona w swojej powieści cudowne pejzaże Wielkiej Brytanii oraz te wspaniałe, magiczne i mroczne zarazem wrzosowiska. To one sprawiły, że cała opowieść nabrała tej nutki grozy, a świadomość, że dziewczynka może błądzić samotnie po tym miejscu, jeszcze bardziej nakłania do poznania całej historii. Cudnie czytało mi się przez to książkę i nawet mogę powiedzieć, że szkoda mi było, gdy okazało się, że ostatnia strona jest już za mną.

Kolejne, co bardzo mi się spodobało, to wykreowanie postaci Zoe na artystkę. Jeśli chodzi o mnie, to niestety ze sztuką niestety nie mam nic wspólnego, ale bardzo podoba mi się ten motyw w książkach. Nie było tutaj żadnej przesady - Zoe zwyczajnie opowiadała o swoich pracach, lub o tym co ją inspiruje w trakcie codziennych spacerów na wrzosowisko. Dzięki temu książka zyskała ten specyficzny klimat, który tak bardo mnie urzekł. Podejrzewam z resztą, że gdyby Sanjida Kay zrezygnowała z tego pomysłu, całość byłaby po prostu nijaka. Serio ciężko jest mi sobie to wyobrazić...

Jak więc widzicie, odnośnie "Skradzionego dziecka" jestem jak najbardziej na tak. Może nie była to znowu Bóg wie jak genialna i zapadająca w pamięć książka, ale na prawdę świetnie mi się ją czytało. Otrzymałam świetny thriller z motywem porwania, poszukiwania, sztuki oraz z widokiem cudownych wrzosowisk w tle. Zakończenie natomiast  dosłownie wbiło mnie w fotel. Pamiętam, że po ukończeniu książki miałam w głowie kilka pytań, bo jednak pozostałam z lekkim niedosytem, ale w tym przypadku jestem w stanie przymknąć na to oko.

Czy polecam Wam "Skradzione dziecko" Sanjidy Kay? Jak najbardziej! Myślę, że warto zatrzymać się przy niej na chwilę, aby móc ją poznać.

Za możliwość zapoznania się z książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu W.A.B.!