[217] "Nieśmiała" Sarah Morant

Tytuł oryginału: Timide

Autor: Sarah Morant

Okładka: miękka

Ilość stron: 451 stron

Wydawnictwo: Feeria Young

Ocena: 2/5

Przeczytaj Nieśmiałą Sarah Morant w bibliotece!

Myślę, że na samym początku tej recenzji wypada powiedzieć, że nie skończyłam tej ślicznej książki ze zdjęcia... Nadal jestem bardzo oczarowana oładką, jednakże reszta to dla mnie temat tabu. Nie sądziłam, że powieść ta aż tak bardzo mi się nie spodoba, bo właśnie wręcz przeciwnie - wydawało mi się, że historia Eleonore będzie dla mnie wręcz idealna! No ale cóż... Tak więc w tej opinii będę opierać się na połowie przeczytanej przeze mnie książki.

Główna bohaterka Eleonore to bardzo nieśmiała i skryta osoba. Obecnie mieszka sama ze swoim ojcem i młodszym braciszkiem i śmiało można powiedzieć, że to ona zastępuje im wszystkim zmarłą mamę. Kiedyś dziewczyna była jednak bardzo otwarta na nowe znajomości i świetnie radziła sobie w większym gronie rówieśników. Gdy jednak dwójka jej najlepszych przyjaciół ją zostawiła (oraz jej mama odeszła), Eleonore bardzo się załamała. Choć sama nie ma tak na prawdę problemu ze swoją nieśmiałością, to jest niestety bardzo szykanowana z tego powodu w szkole. Pewnego dnia na jej drodze staje nowy uczeń Jason, który już od pierwszego ich spotkania bierze ją sobie za cel - chce zrobić wszystko, żeby Ruda go pocałowała, aby mógł zaliczyć ją do grona swoich zdobyczy. Kto jednak wiedział, że ta dwójka z czasem się zaprzyjaźni?

Zacznę może od tego, co mi się w tej książce podobało, a jest to przede wszystkim zarys fabuły oraz narracja w wykonaniu Eleonore. Autorka miała bardzo ciekawy pomysł na przedstawienie historii, natomiast rozdziały w wykonaniu dziewczyny pochłania się dosłownie jednym tchem. Ale to by było na tyle, jeśli chodzi o plusy. Tym, co przede wszystkim zniechęciło mnie całkowicie do wytrwania przy tej książce były rozdziały pisane z perspektywy Jasona. Ja nie wiem co ten chłopak miał w głowie, albo co autorka myślała, jak pisała rozdziały z jego perspektywy, ale no dla mnie to jest po prostu strasznie dziwne. Czytając to, jak on postrzegał Eleonore i w zasadzie wszystkie dziewczyny miałam wrażenie, że wyrośnie z niego w przyszłości jakiś seryjny morderca albo prześladowca. Z resztą nie bardzo pasowało mi to do tego, jak Jason postrzegał własną mamę. Mówiąc w wielkim skrócie bardzo ją szanował i zawsze był z nią w świetnych stosunkach. Natomiast przez to, że raz w życiu się sparzył w związku chciał się odegrać na każdej chodzącej dziewczynie na ziemi. Nie pojmuję tego.

Sama fabuła, jak pisałam, zapowiadała się w sumie ciekawie, ale całość była nudna jak flaki z olejem. Problemy bohaterów były jak dla mnie za bardzo przerysowane, błahe i przesadzone. Tak na prawdę z większości autorka mogłaby spokojnie zrezygnować i wyszła by całkiem niezła młodzieżówka. Nie bardzo pojmowałam też relacji Eleonore i jej dawnych przyjaciół. I tutaj taki mały spojler - jeśli nie chcecie sobie zdradzać fabuły, nie czytajcie! Znała się z Tylerem na prawdę bardzo dobrze, bo  sumie mówiła, że byli nierozłączni, a ona nie wiedziała nic o jego rodzinie i nie miała pojęcia, że ma siostrę? Ha, ha... bardzo zabawne....

Żałuję, że ta książka tak bardzo mnie do siebie zniechęciła, bo zapowiadało się na prawdę świetnie i liczyłam, że może sięgając po Nieśmiałą otrzymam kolejną świetną młodzieżówkę. A tu nic... Może gdybym tylko doczytała tą powieść do końca, to moja opinia o niej byłaby nieco inna, ale szczerze ostatnio trochę zmieniło się moje postrzeganie na samo czytanie i stwierdziłam, że na prawdę nie warto męczyć się z jedną książką tyle czasu, jeśli mogłabym wówczas poznać coś o wiele lepszego. Tak więc jeśli o mnie chodzi tym razem niestety nie polecę wam tej książki, bo jak dla mnie jest ona zwyczajnie bardzo przeciętna. Może kiedyś jeszcze zmienię zdanie i postanowię ją dokończyć, ale wydaje mi się, że w najbliższym czasie raczej to nie nastąpi.

Buziaki,

wasza Katherine

Za możliwość zapoznania się z tą książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu Feeria Young!

[216] "Jestem już normalna?" Holly Bourne

Tytuł oryginału: Am I normal yet?

Autor: Holly Bourne

Cykl: Stowarzyszenie starych panien

Tom: 1

Ilość stron:

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Zielona Sowa

Ocena: 4/5

Przeczytaj Jestem już normalna? Holly Bourne w bibliotece!

Bardzo lubię sięgać po książki młodzieżowe z motywem albo choroby psychicznej, albo przemocy psychicznej i myślę, że właśnie to najbardziej przyciągnęło mnie do tej powieści. Jednak nie ukrywam, że na samym początku miałam na prawdę spore obawy, bo najzwyczajniej w świecie moje pierwsze spotkanie z autorką Jestem już normalna? nie należało do zbyt... udanych. Ale jak to mówią - do trzech razy sztuka (w moim przypadku do dwóch razy!) i koniec końców mogę śmiało powiedzieć, że tym razem zdecydowanie było warto!

W książce poznajemy nastoletnią Evie, która od trzech lat zmaga się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi. Okres leczenia był dla niej niesamowicie trudny, bo jak wiadomo, kiedy chodzi o choroby psychiczne ludzie niestety zaczynają traktować takie osoby jak... wariatów. Tak też było w przypadku Evie i teraz, kiedy jest ona na jak najlepszej drodze do wyzdrowienia, trafia na studia, gdzie chce wieść życie zwyczajniej i jak najbardziej normalnej nastolatki. Takim oto sposobem nie mówi swoim nowym znajomym o chorobie i bardzo stara się ukryć całą swoją przeszłość. 

Pierwsze, co koniecznie muszę powiedzieć o tej książce to to, że chyba nie polecam jej nikomu, kto sam zmaga się z podobną chorobą. Takie pozycje mają to do siebie (oczywiście to tyko moje zdanie i możecie się z nim nie zgadzać), że bardzo mocno oddziałują na czytelnika. Także jeśli uważacie, że to właśnie o was w tej chwili mówię, uwierzcie mi, że lepiej będzie, jeśli sobie odpuścicie.

To teraz pewnie ktoś powie, że skoro tak ostrzegam, to co mi się w tej książce podobało - a no właśnie ten cały realizm choroby głównej bohaterki! Przeczytałam już kilka powieści z takim wątkiem, ale jeszcze chyba nie spotkałam nigdy takiej, przy której czułam się, jakbym to właśnie ja była Evie, albo jakbym to ja co raz bardziej zanurzała się w zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych. Nie wiem, jak autorka to zrobiła - czy tak bardzo przygotowała się do tematu, czy jak, ale wyszło jej to na prawdę genialnie! W trakcie całej historii bowiem powoli poznajemy umysł Evie i z czasem (tak na prawdę nawet nie wiemy kiedy) stopniowo zagłębiamy się w chorobie. Za to jestem pod wielkim wrażeniem!

Jestem już normalna? to powieść młodzieżowa, dlatego nie można było pozostawić tej historii bez humoru, który również bardzo mnie zachwycił i sprawił, że cały ten trudny temat stał się taki bardziej przystępny dla młodego czytelnika. Bardzo spodobało mi się poczucie humoru autorki no i oczywiście głównej bohaterki, a to sprawiło, że chciałabym jednak poznać więcej powieści Holly Bourne. Trochę przypominało mi to książki Kerstin Gier, a w zasadzie jej humor, więc to jak dla mnie jest jak największy plus.

Całą książkę czyta się na prawdę łatwo i zdecydowanie nie można się od niej oderwać. Autorka świetnie poradziła sobie z wybranym przez siebie tematem książki, a to zaowocowało fantastyczną historią! Widziałam, że ta książka to pierwszy tom serii, natomiast w kolejnych mają być poruszane losy przyjaciółek Evie i ja już mogę zadeklarować, że z całą pewnością sobie tego nie odpuszczę.

Przechodząc więc do podsumowania to myślę, że nic więcej dodawać już tu nie muszę. Książka ta jest bardzo wyjątkowa i myślę, że nie jedna osoba powinna się z nią zapoznać, aby zrozumieć, jak to jest być osobą cierpiącą na jakąś chorobę psychiczną. Myślę, że historia przedstawiona jest w bardzo realny i nie przekoloryzowany sposób, dlatego tym bardziej warto po nią sięgać! Po raz kolejny myślę, że lektury tej książki nikt nie będzie żałował!

Buziaki,

wasza Katherine

Za możliwość zapoznania się z tą świetną książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zielona Sowa!

[215] "Okrutny książę" Holly Black

Tytuł oryginału: The Cruel Prince

Autor: Holly Black

Cykl: Okrutny książę

Tom: 1

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Ilość stron: 400 stron

Wydawnictwo: Jaguar

Ocena: 4/5

Przeczytaj Okrutnego księcia Holly Black w bibliotece!

Jeśli chodzi o mnie i o książki z motywem fantastycznym... to jest nam totalnie ze sobą nie po drodze :) Mnie do fantastyki zwyczajnie nie ciągnie i strasznie ciężko jest mi się przekonać do sięgnięcia po jakąś powieść z tego gatunku, nawet jeśli jakaś w miarę mnie zainteresuje. Ale z Okrutnym księciem było, o dziwo, całkowicie inaczej. Nie pytajcie, jak to się stało, ale książka przyciągała mnie do siebie już od samego początku i postawiłam sobie za punkt honoru poznanie jej. Także, jak widzicie, dałam jej szansę i myślę, że to była na prawdę świetna decyzja, bo świat wykreowany przez Holly Black okazał się być na prawdę cudowny! Jednak zanim przejdę do tego, co mi się w tej książce podobało, to najpierw oczywiście krótki zarys fabuły...

Będąc małą dziewczynką Jude oraz jej dwie siostry stają się świadkami morderstwa swoich rodziców. Nieznajomy mężczyzna, całkowicie inny od nich, wtargnął do ich domu, aby zabić ich matkę, a swoją byłą partnerkę, ponieważ porzuciła go, zabrała ich wspólne dziecko i uciekła z innym mężczyzną do świta ludzi. Teraz, po kilku latach od tej tragedii, bohaterki mieszkają w posiadłości Madoka, który porwał je do swojego magicznego świata, po tym zdarzeniu. Jednakże człowiekowi w świecie elfów i innych fantastycznych stworzeń ciężko wieść normalne życie - w końcu jest się istotą gorszej kategorii. Teraz więc Jude musi zmagać się z licznymi wyzwiskami i agresją względem niej i jej siostry bliźniaczki. Mimo to jednak dziewczyna świetnie zaadaptowała się w nowym świecie i postanawia zrobić wszystko, aby pokazać mieszkańcom Elfhame, że także ma prawo żyć w tym świecie i to, że jest śmiertelna wcale nie znaczy, że jest nikim. Tylko czy to jest takie łatwe, jeśli okrutny książę Cardan uwziął się na ciebie?

Prócz cudownej okładki Okrutnego księcia myślę, że zdecydowanie największym plusem całej książki jest świat, jaki udało się tu wykreować autorce. Jak wspomniałam wcześniej, ja nie jestem jakąś wielką fanką fantastyki, dlatego to, że ten świat tak bardzo mi się spodobał, znaczy dla mnie na prawdę dużo! Jeśli jesteśmy już przy świetnej kreacji, to myślę, że ukłony należy również skierować w stronę samych bohaterów książki. Szczerze - nie umiałabym wybrać tylko jednego, z którym się najbardziej zżyłam... Na prawdę bardzo mocno polubiłam postaci z powieści - zarówno te dobre, jak i te złe. Z wielkim zapałem śledziłam losy Jude, bałam się o przyszłość jej, jej siostry i wszystkich śmiertelników (to smutne, jak elfy postrzegają ludzi..), niesamowicie ciekawiło mnie, jak rozwinie się relacja Jude z księciem Cardanem i na samo koniec, choć to trochę zabawne, niesamowicie polubiłam Madoka. Wydaje mi się, że ma on na prawdę spore i bardzo dobre serce i mocno spodobało mi się to, że starał się on zaopiekować dziewczętami, jakby były jego własnymi córkami (nie mówię tutaj oczywiście o Vivi, która była jego biologiczną córką), Niestety akurat w jego przypadku żądza krwi bywała większa...

Dalej, niesamowicie spodobały mi się wszelkie opisy w książce i w sumie cały sposób napisania powieści. Autorce udało się przedstawić całość w bardzo rzeczywisty sposób, przez co czytając, sama czułam się, jakbym przebywała w Elfame. Myślę, że odwaliła kawał dobrej roboty i mam też wielką nadzieję, że uda jej się to utrzymać w dalszych tomach serii.

Jednakże tutaj muszę wspomnieć też o tym, że moim zdaniem wiele z wątków było zwyczajnie niepotrzebnych i w kilku miejscach nudziłam się jak mops. Czasami autorka niepotrzebnie przeciągała dane wątki i akurat mnie to bardzo kuło w oczy...

Przechodząc już jednak do podsumowania, myślę, że koniec końców mogę powiedzieć, że Okrutny książę to na prawdę dobra i warta uwagi lektura. Całość czyta się na prawdę dobrze, a i jeszcze to zakończenie książki i końcówka pierwszej części z tym niesamowitym zwrotem akcji! Ja się na prawdę tego nie spodziewałam. Także mówiąc krótko - polecam, bo na prawdę warto. Nawet, jeśli tak, jak ja nie przepadacie za fantastyką, to uwierzcie mi, że po tą książkę zdecydowanie warto sięgnąć!

Buziaki,

wasza Katherine

Za możliwość zapoznania się z książką, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Jaguar!

[214] "Powód by oddychać" Rebecca Donovan

Tytuł oryginału: Reason to Breathe

Autor: Rebecca Donovan

Cykl: Oddechy

Tom: 1

Okładka: miękka, bez skrzydełek

Ilość stron: 494

Wydawnictwo: Feeria Young
Ocena: 8/10

Przeczytaj Powód by oddychać Rebecci Donovan w bibliotece!

Hej, hej, moi drodzy! Słuchajcie, jestem przekonana, że serii Oddechy zdecydowanie nie muszę nikomu przedstawiać. Swego czasu to była jedna z bardziej popularnych trylogii, a ja, jak to ja, oczywiście wtedy nie miałam na jej poznanie ochoty... Także musiały minąć cztery lata od premiery pierwszego tomu w Polsce, żebym w końcu chciała ją przeczytać. I wiecie co - kurczę! Ale mi się ta książka spodobała.... Ale zanim dojdę do tego, dlaczego historia zawarta w powieści Rebecci Donovan tak mnie zauroczyła, to opowiem wam, o czym Powód by oddychać jest - wiecie, tak dla przypomnienia.

Kiedyś Emma miała szczęśliwą i pełną rodzinę - kochającego ojca i szaloną, ale troskliwą matkę. Wszystko się jednak zmieniło, kiedy ojciec dziewczyny umarł, a matka ją porzuciła ją na rzecz alkoholu i własnego życia. Wtedy trafiła pod opiekę swojego wujka i jego rodziny. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie Carrol - jej ciotka. Nie wiedzieć czemu, kobieta wprost uwzięła się na naszą główną bohaterkę i śmiało można powiedzieć, że za punkt honoru wzięła sobie, aby jak najmocniej zmienić życie dziewczyny w piekło. To wszystko doprowadziło do całkowitego emocjonalnego odcięcia się od innych przez Emmę - wyjątek stanowi jej najlepsza przyjaciółka Sara, która zna jej sytuację rodzinną.
Ale wszystko się zmienia, gdy do szkoły, do której uczęszcza Emma trafia Evan. Tylko on, mimo tak ogromnego muru, jaki postawiła wokół siebie dziewczyna, chce się przez niego przebić i poznać ją.

No właśnie, ten Evan... Wiecie, że ja mam słabość do każdego męskiego bohatera w książkach, więc nie ma w tym chyba nic dziwnego, że i ja padłam urokowi bohatera. Strasznie mi zaimponowało to, że chłopak mógłby tak na prawdę odwrócić się od Emmy, którą wszyscy postrzegali jako strasznie dumną i zarozumiałą osobę. Jemu właśnie udało się dostrzec prawdziwe piękno dziewczyny - odkrył, że za tą fasadą obojętności kryje się bardzo poważny powód - i to mnie na prawdę w nim urzekło. Ale jeśli jestem już przy bohaterach, to w tym miejscu muszę powiedzieć wam, że chociaż w pewnym sensie rozumiałam podejście Emmy do jej problemu - do tej sytuacji w domu, do ciotki i wujka, jak i nawet byłam w stanie zrozumieć jej postawę, to po prostu dalej nie rozumiem tego, jak względem tej przemocy ze strony ciotki Carrol reagowała Sara (głównie) i Evan. Wszystko było by w tej historii dobrze, gdyby nie właśnie ta postawa. O co mi chodzi - Sara, bo w sumie do niej mam największe pretensje, dobrze znała sytuację w domu Emmy, chociaż ta i tak nie mówiła jej do końca wszystkiego. Ale mówię, wiedziała i często widziała, jak fizycznie dziewczyna z tego powodu cierpi. Sama Emma prosiła ją, żeby nic z tym nie robiła, żeby pozwoliła sprawie przycichnąć, a Sara jej słuchała i tylko trochę popłakała nad losem przyjaciółki i tyle. No kurczę! W takie coś nigdy nie uwierzę! Jeszcze jakby nie łączyła ich tak silna przyjaźń, no ale nie reagować na krzywdę tak bliskiej osoby? Nie wiem, może ja jestem inna, bo nawet, gdyby  ktoś mi mówił "zostaw to, nic nie rób", to gdybym widziała, że to jest złe i że tak źle wpływa na moją przyjaciółkę nie wahałabym się. Po prostu chciałabym coś z tym zrobić - na pewno nie wsadzałabym głowy w piasek.

Dobrze, ponarzekałam, ale teraz mogę już zacząć tylko zachwalać tą książkę. Na prawdę jestem w dużym szoku, że całość tak bardzo mnie wciągnie i że będę chciała więcej i więcej. Chodzi mi o to, że tego typu książki z biegiem lat zaczęły mnie po prostu nudzić, a tu proszę! Podejrzewam, że gdybym poznała tą historię zaraz po premierze, wciskałabym ją na siłę każdemu, kto tylko chciałby ją przeczytać...
Jakieś dwa lata temu czytałam inną książkę autorki i pamiętam, że choć mi się podobała, to nie było przy niej jakiegoś wielkiego zachwytu. Ale tutaj! Na prawdę kochani, to jest książka godna polecenia i uwagi. Całość napisana jest bardzo przyjemnym, ale jednocześnie wciągającym językiem, a dzięki temu powieść pochłania się jednym tchem. Owszem, znalazły się tutaj i takie wątki, które sama raczej bym pominęła, bo były zwyczajnie niepotrzebne - jak na przykład moment wyjazdu Evana, który moim zadaniem tak na prawdę za dużo nowego nie wniósł do całości. Ale jestem w stanie przymknąć na to oko. Było tutaj zdecydowanie więcej plusów, które przyczyniły się do mojej końcowej opinii.

Także moi drodzy, jeśli nie czytaliście jeszcze tej książki, to ja ponownie głośno mówię - NA PRAWDĘ WARTO! Historia ta jest tak urzekająca i emocjonalna, że zwyczajnie szkoda jest przejść koło niej obojętnie. Ja więc polecam i pod tą opinią podpisuję się rękami i nogami, a sama już zacieram ręce na drugi tom, który tak niecierpliwi się na swoją kolej na mojej półce.

Buziaki,

wasza Katherine

Za możliwość zapoznania się z książką z całego serca dziękuję Wydawnictwu Feerie Young!

Czy to już czas na powrót?

Hej, hej moi drodzy! Szczerze - nie sądziłam, że jeszcze kiedyś się tutaj do was odezwę! Jeśli śledzicie mnie na Instagramie, to pewnie domyślaliście się, jednak, że w końcu nadejdzie ten dzień...

Słuchajcie, przychodzę do was dzisiaj z tym postem, ponieważ, jakimś cudem, udało mi się nabrać siły na ponowne prowadzenie bloga. Jak mówiłam, nie sądziłam, że te 4 miesiące, odkąd postanowiłam zawiesić działalność bloga, w czymś mi pomogą i sprawią, że tak na prawdę zatęsknię za pisaniem. Także mówiąc krótko - tak, wracam! Nie wiem jeszcze, na jak długo i czy znów po drodze się nie rozmyślę, jednakże jak to się mówi "będę kłuć żelazo póki gorące"... jednakże w nieco innej formie, niż dotychczas.

W bardzo dużym skrócie - przez ten czas przerwy często zdarzało mi się myśleć o blogu, o recenzowaniu i Instagramie. Niejednokrotnie wspominałam wam, jak bardzo brakuje mi tego, jakie uczucia wywoływało u mnie prowadzenie bloga na samym początku. Myślę, że w końcu do tego dojrzałam - do tego, żeby znów dążyć do prowadzenia bloga właśnie w ten sposób. Chcę znów czuć tą radość z pisania i czytania, a że teraz wiem już, jakie błędy popełniałam, wiem przed czym mam się bronić. Główna zasada - prowadzenie bloga to tylko zabawa i moje hobby i tak ma zostać! Może zabrzmi to trochę dziwnie, ale powiem tak - prowadzenie bloga ma MI dawać wielką radość, dlatego nie chcę przejmować się już tym, że co raz mniej będzie tutaj czytelników, czy obserwujących. Albo nie chcę cały czas zastanawiać się nad tym, jakie posty mogę dodawać, że spodobały się innym. Jak to kiedyś ktoś powiedział - to moje miejsce w internecie i mogę tutaj robić, co mi się podoba... Uff!

Także tym razem nie chcę skupiać się tylko i wyłącznie na książkach i filmach, chce, aby na tym bogu pojawiały się posty dotyczące moich zainteresowań - bo taki właśnie był pierwotny pomysł na tą stronę. A więc jeśli chcecie zobaczyć, jak to wszystko się daje rozwinie, to super - będę bardzo szczęśliwa, jeśli tu zostaniecie!

Trzymajcie się ciepło, buziaczki

Katherine Parker

Pora na zmiany i parę słów wyjaśnienia - czyli dlaczego blog umarł 😱

Witajcie kochani po dość długiej jak na mnie przerwie! Może zauważyliście, że posty się nie pojawiają, może nie, ale uznałam, że należy wam się parę słów wyjaśnienia w tej kwestii...

Zaszły u mnie na prawdę spore zmiany, a zdecydowanie największą z nich jest to, że postanowiłam na jakiś czas zawiesić działalność bloga i przenieść się całkowicie na moje instagramowe konto @kath_parker. Czemu spytanie - myślę, że większość z was może się domyślać jaki był tego powód. Największy to zdecydowanie to, że zwyczajnie straciłam zapał do prowadzenia tej strony. Nie raz z resztą żaliłam wam się na to w moich wpisach - a to, że nie idzie mi pisanie, że muszę się do niego zmuszać, że czuję się, jakbym to wszystko robiła na siłę. I uwierzcie mi, na prawdę długo wzbraniałam się od tego, aby blog tak sobie opuścić, ale jak widzicie w końcu do tego doszło.

Nie mam zielonego pojęcia, czy kiedyś jeszcze tutaj wrócę. Szczerze na razie mi się nie spieszy 😨 Wydaje mi się z resztą, że blogi co raz bardziej odchodzą w niepamięć i ludziom zwyczajnie nie chce się już czytać wpisów. A popatrzcie sami - jaki jest sens pisać recenzje, których nikt tutaj nie czyta 🙈 Może z czasem zmienię zdanie, może poczuję potrzebę pisania. A może wrócę z czymś całkowicie innym, kto to wie 😀

Przy okazji dodam tylko, że na moim Instagramie właśnie ruszyło rozdanie, gdzie do wygrania są dwa tomy serii "Roya" Valentiny Fast, więc jeśli macie ochotę to zapraszam!

Mam nadzieję, że u was wszystko w porządku! Trzymajcie się ciepło kochani! 💕

Siła matczynej miłości 💕 w nieco innym wydaniu, czyli recenzja Oscarowego hitu 🎬 Trzy billboardy za Ebbing, Missouri

CZEŚĆ! Film, o którym chciałabym wam dzisiaj opowiedzieć widziałam już jakiś czas temu, ale jakoś nie mogłam zebrać na jego temat ani jednego konkretnego słowa... A to wszystko przez to, jak bardzo mnie zmiażdżył - zarówno fabułą, jak i genialną grą aktorską! Ale nie będę wybiegać na przód i wszystko opowiem wam po kolei.

Zapraszam was na recenzję filmu Trzy billboardy za Ebbing, Missouri 👇  

Powiem wam szczerze, na film ten zdecydowałam się głównie dlatego, że chciałam zobaczyć, dlaczego ludzie się nim tak zachwycają. Był on wielki faworytem do wielu statuetek Oscara i przez długi czas większość mówiła tylko o nim. Fabuła w sumie również wydała mi się dość ciekawa, więc pomyślałam - w sumie czemu nie!

W Trzy billboardy za Ebbing, Missouri poznajemy historię Mildred Hayes - dość nietypowej, powiedziała bym, kobiety, która jakiś czas temu straciła córkę. Została ona brutalnie zgwałcona i zamordowana. Mildred, choć nie wygląda, jak typowa, wzorowa matka, nie może pogodzić się z tym, że nie aż do teraz nie znaleziono sprawcy tej okropnej zbrodni, a winą obarcza miejscową policję. Z racji tego, że sprawa przycichła, kobieta postanawia znaleźć inny sposób, żeby znów odnowić temat - wykupuje trzy billboardy, na których umieszcza niwy niewinne, ale jednak dla większości mieszkańców Ebbing, treści. Oczywiście o sprawie od razy robi się bardzo głośno. Od tego momentu kobieta zaczyna toczyć swoją małą wojnę z miejscową policją i wszystkimi, którzy nie stoją po stronie prawdy.

Gdy tak piszę dla was tą recenzję i przypominam sobie, o czym ten film tak na prawdę jest, dochodzę do wniosku, że fabuła nie wydaje się jakoś wielce widowiskowa. Jakaś tam kobieta walczy o sprawiedliwość w swój własny sposób. Jaki jest więc sukces tej produkcji - zdecydowanie genialna obsada aktorska! Nie wiem, czy wiecie, ale Trzy billboardy... rywalizował o Oscara za najlepszy film między innymi z Kształtem wody (recenzja klik) i choć był zdecydowanym faworytem, to właśnie z tą drugą produkcją przegrał. Ja na samym początku tego nie rozumiałam, bo zanim obejrzałam, myślałam, że skoro większość tak uważa, to właśnie tak będzie. Ale teraz, gdy obejrzałam i jeden i drugi film to już wszystko wiem - najlepszy film, zdecydowanie Kształt wody, najlepszy aktor drugoplanowy i aktorka pierwszoplanowa, ZDECYDOWANIE Trzy billboardy za Ebbing, Missouri 😍 Ja wam się przyznam, że o Frances McDorman, która wcieliła się w postać Mildred, dotychczas nie miałam zielonego pojęcia. Jednakże jako Mildred.... no to było po prostu WOW! Siedziałam i oglądałam ją jak zaczarowana. Jej postać była niesamowicie autentyczna i taka pełna tych wszystkich emocji, że tego zwyczajnie nie da się opisać. Frances zagrała taką wredną i zgorzkniałą babę, która nie da sobie w kaszę dmuchać, a zrobiła to wprost perfekcyjnie! Natomiast jeśli chodzi o drugą postać, czyli Oficera Jasona Dixona i wcielającego się w niego Sama Rockwell'a (którego akurat kojarzę z drugiej części Iron Mana), to do niego nie od razu się przekonałam. Chodzi mi tutaj głównie o samą postać. Na początku wydawał mi się wręcz dziwny i taki trochę sztuczny, jednak im dalej się zagłębiamy w tą historię, tym bardziej dostrzegamy, jak płynnie i z niesamowitą dokładnością zmienia się jego oblicze - a Sam Rockwell fantastycznie to zaprezentował. Jego postać określiłabym mianem właśnie takiego typowego głupiego osiłka z liceum, który za czasów szkolnych rządził wszystkimi, a w dorosłym życiu wydaje mu się, że nadal tak jest (a to kompletna bzdura). Ta dwójka fantastycznie wcieliła się w swoje role i tak jak mówiłam, to oni, w głównej mierze, przyczynili się do tego, że wszyscy się nad tym filmem zachwycają.

W samym filmie bardzo dużo się dzieje. W tym momencie muszę wspomnieć, że na pewno nie jest to produkcja dla każdego. Miejscami jest on bardzo wulgarny i agresywny, jednakże to wszystko ma swój pewien cel. Dzięki temu, moim zdaniem, twórcy chcieli oddać charakter tej małej amerykańskiej miejscowości, jak i całego stanu Missouri. Ta wulgarność i agresja nie są tam po to, żeby tylko przykuć uwagę widzów - one mają za zadanie nadać całej produkcji tej autentyczności i to jak najbardziej się udało. Jednak zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdemu może to odpowiadać.
Fabuła jest dość prosta - po pojawieniu się billboardów Mildred, zaczyna się taka zabawa w kotka i myszkę pomiędzy nią, a policjantami (a konkretnie pomiędzy Oficerem Dixon'em) i niektórymi mieszkańcami. Działa to w mniej więcej taki sposób - przeciwnicy kobiety coś robią, żeby zagrać jej na nerwach, ona odpłaca im się ze zdwojoną siłą (a uwierzcie mi, ta kobieta jest tak agresywna, jak nikt inny!). Mimo tego schematu cała produkcja niesie za sobą dość ważne przesłanie, bo pokazuje, do czego człowiek jest zdolny, gdy chodzi o kogoś bardzo mu bliskiego. Taki człowiek nie zważa na innych, tylko zawsze idzie po trupach - dla dobra ukochanych. Dla mnie, pod tym względem produkcja ta jest fantastyczna.

Mówiąc krótko, Trzy billboardy za Ebbing, Missouri to fantastyczna produkcja, której największymi atutami są niewątpliwie aktorzy i sam jej charakter. Przedstawiona jest bardzo ciekawa i choć miejscami zabawna i dość mocna, to jednak chwytająca za serce. Jest również mocno specyficzna, dlatego z pewnością nie każdemu przypadnie do gustu, jednak zdecydowanie warto dać jej szansę!

Tytuł oryginału: Three Billboards Outside Ebbing, Missouri

Reżyseria: Martin McDonagh

Scenariusz: Martin McDonagh

Gatunek: Dramat, Komedia, Kryminał

Produkcja: USA, Wielka Brytania

Czas trwania: 1 godz. 55 min.

Premiera: 2 lutego 2018 (Polska), 4 września 2017 (świat)

Obsada: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell

Ocena: 8/10

Klikając na plakat filmu zostaniesz przeniesiony do jego zwiastuna na youtube.com

O miłości bezdomnego mężczyzny 👨 do zagubionej kotki 🐈, czyli recenzja książki 📖 "Mój przyjaciel kot" Britt Collins

CZEŚĆ! Po książkę, o której chciałabym wam dzisiaj opowiedzieć, zdecydowałam się sięgnąć głównie dlatego, że jestem zdecydowaną kociarą i bardzo chciałam w końcu poznać jakąś powieść, która będzie poświęcona właśnie tym małym cwaniakom. Zawsze uważałam to za niesprawiedliwe, że tak wiele powieści i filmów zawsze powstaje o psach, a o kotach nikt nie chce opowiadać. Dantego bardzo się ucieszyłam gdy dowiedziałam się o historii Tabor i Michaela, która dodatkowo jest w pełni prawdziwa!

Jeśli więc jesteście ciekawi, jak poszła mi lektura książki Mój przyjaciel kot i czy warto po nią sięgać, koniecznie przeczytajcie całą recenzję! 👇

Szczerze to gdy tylko usłyszałam o tej książce i gdy dowiedziałam się, jaką historię w sobie zawiera, niesamowicie się na nią nakręciłam i dość dużo zaczęłam od niej wymagać. Miałam nadzieję poznać fantastyczną powieść napisaną genialnym stylem, który nie pozwoli oderwać mi się od lektury. I chociaż z tym pierwszym nie miałam najmniejszego problemu, to jednak z tym stylem autorki było dosyć średnio... Jednak zanim przejdziemy do szczegółów, chciałabym najpierw nakreślić wam trochę, o czym Mój przyjaciel kot jest.

Nasza przygoda z ów książką zaczyna się od poznania Michaela Kinga - bezdomnego czterdziestoparoletniego mężczyzny, który już od bardzo dawna mieszka na ulicach Portland. Jak każda taka osoba i Michael, zwany przez przyjaciół Węszycielem, ma swoją historię, która sprowadziła do na tą drogę i którą to poznajemy podczas lektury. Pewnego razu, wraz ze swoim  przyjacielem Stinsonem, mężczyzna znajduje zranioną, wychudzoną i bardzo przestraszoną kotkę Z racji swojej miłości do zwierząt, Michael postanawia przygarnąć na jakiś czas to małe stworzenie, bo wie, że długo na ulicach Portland by nie przeżyła. Opatruje więc jej rany, karmi ją i stara się stworzyć dla niej przyjemny kącik, jednocześnie próbując odnaleźć jej właściciela. Szybko wychodzi jednak na to, że nie tak łatwo odnaleźć pana kotki, którą nazywa Tabor. W końcu ta osobliwa para bardzo się ze sobą zaprzyjaźnia i wyrusza w podróż przez Stany. 

Równolegle poznajemy również historię Rona, czyli właściciela Tabor (a raczej Mata Hari). Poznajemy uczucia, jakie targają mężczyzną po stracie ukochanego zwierzaka, obserwujemy jego powolnie rozwijające się szaleństwo jednak co najważniejsze, razem z bohaterem cały czas trzymamy się nadziei, że Mata żyje i kiedyś do niego wróci.

Powyższy opis jest tylko takim ogólnym zarysem tego, co prezentuje sobą cała historia. Bardzo spodobało mi się to, że autorka postanowiła w swojej powieści przedstawić również wszystkie te emocje, jakie towarzyszom bohaterom i jakimi, przede wszystkim, obdarzają małą kotkę. To zaskakujące, jak takie jedno małe stworzonko może odmienić czyjeś życie i jak mocno człowiek może być do niego przywiązany.

Gdy w trakcie czytania uświadamiałam sobie raz za razem, że cała ta historia wydarzyła się na prawdę, jeszcze bardziej nie mogłam wyjść z podziwu nad wyjątkowością Tabor oraz nad tym uczuciem, jakie zarówno Michael, jak i Ron obdarzyli tego zwierzaka. Dodatkowo te wszystkie opisy zachowania kotki, ta jej mądrość i wyrozumiałość jeszcze bardziej chwyciły mnie za serce. Czytając książkę cały czas myślałam o tym, że tą historię powinien poznać każdy, kto nigdy nie doceniał kotów, Wszyscy zawsze myślą, że to psy są najlepszymi przyjaciółmi człowieka, a koty to tylko te urocze puchate stworzenia, które mają człowieka tak na prawdę gdzieś. Ta książka świetnie pokazuje, jak błędne jest myślenie tych, którzy nigdy nie mieli prawdziwego kontaktu z kotami. Choć sama po moim kocie widzę, że te zwierzęta mają swój własny charakter i nigdy nie będą robić tak, jak człowiek sobie wymyślił, to nie wyobrażam sobie tego, żeby mogły zachowywać się inaczej. One również czują głęboką więź ze swoim panem, chociaż pan to nie jest dobre słowo. Człowiek jest dla kota obrońcą i jego towarzyszem. To właśnie dzięki tej swojej indywidualności są one takie wyjątkowe i niesamowite.

Na początku wspomniałam o tym, że byłam zawiedziona stylem autorki no i niestety to jest prawda. Samą książkę czytało mi się bardzo źle, bo choć historia niesamowicie mnie ciekawiła, to jednak autorka opisała ją w taki nudny i bardzo dłużący się sposób, że mam wrażenie, że dobrnięcie do końca powieści zajęło mi całe lata. Było tutaj zdecydowanie za dużo zbędnych opisów - wiele rzeczy można byłoby skrócić, a i tak zachowałoby się cały sens i ważne elementy. Autorka nie potrafiła moim zdaniem przyciągnąć uwagi czytelnika - tą rolę wykonała w pełni historia Węszyciela i Tabor. Wydaje mi się, że gdyby nie to, książka byłaby dla mnie kompletną klapą. 

Już po zakończeniu głównej części książki mamy zawarty fragment, w którym autorka opowiada o swoim spotkaniu z poszczególnymi bohaterami, już po całej tej historii z Tabor. Opowiada tam o tym, jak dalej potoczyły się ich losy. Tam zrobiła to fantastycznie! Pisała z własnej perspektywy i przez to było widać, że wie o czym pisze i jak w pełni oddać charakter tych sytuacji. Dla mnie cała książka mogłaby zostać napisana w taki sposób.

Podsumowując więc, warto sięgnąć po książkę Mój przyjaciel kot tylko po to, aby poznać tą wspaniałą i wzruszającą historię Michaela, Rona i ich wspólnej kotki. Szkoda, że styl, w jakim została napisana książka tak bardzo wszystko psuje i zniechęca do do czytania. Ja, choć bardzo się cieszę, że poznałam losy Tabor, to jednak czuję się, jakbym całkowicie zmarnowała ten czas, który na to straciłam. Opowiedzenie tej historii miało spory potencjał - szkoda, że został on tak bardzo zmarnowany...

Czy polecam? I tak i nie. Tak, no bo wiecie - Tabor. Nie, bo styl skutecznie utrudnia czytanie.

Za możliwość zapoznania się z książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu!

Tytuł oryginału: Strays

Autor: Britt Collins

Ilość stron: 328 stron

Wydawnictwo: Kobiece

Ocena: 6/10

📚 Wypożycz Mój przyjaciel kot Britt Collins w bibliotece! 📚

Każdego dnia w innym ciele 👧, każdego dnia taki sam 👦, czyli recenzja filmu 🎬 "Każdego dnia"

CZEŚĆ! Nie mam zielonego pojęcia, jak to się stało, że ja jeszcze nie opowiedziałam wam, jakie były moje wrażenia po obejrzeniu filmu Każdego dnia 😱 W sumie, gdy teraz o tym myślę, to uświadomiłam sobie, że oglądałam go jakoś zaraz po premierze, czyli na początku marca... Mimo to postaram się jak najlepiej opowiedzieć wam, jakie były moje odczucia w stosunku do tego filmy - mam nadzieję, że uda mi się to jakoś ubrać w słowa!

Także jeśli jesteście ciekawi, czy warto poświęcić czas na tą ekranizację, zapraszam was dalej! 👇

Może zacznę najpierw od tego, że książkę Davida Levithana, na której podstawie powstał ten film, czytałam już jakiś czas temu. Pamiętam, że sama historia dość mocno mnie zaciekawiła i była dla mnie na prawdę oryginalna, jednakże nie do końca przekonał mnie styl autora i przez to moim zdaniem książka na prawdę dużo straciła. Była w porządku, ale nie zaciekawiła mnie na tyle, abym chciała zapoznać się z jej kontynuacją - pełną recenzję znajdziecie tutaj 👉 klik. Zapytacie pewnie, dlaczego w takim razie zdecydowałam się na obejrzenie ekranizacji? Chyba głównie dlatego, że po prostu miałam wielką nadzieję, że na wielkim ekranie może z tego wyjść coś znacznie lepszego. I powiem wam, że w sumie za dużo się nie pomyliłam.

W filmie poznajemy historię A... tak, A - jest to osoba, której nie można określić płci, ani wyglądu, ani tak na prawdę niczego oprócz jej charakteru. A bowiem odkąd pamięta każdego dnia przemieszcza się do ciała innego nastolatka w swoim wieku i przeżywa za niego jeden dzień. Dotychczas to jego życie wygląda praktycznie tak samo - stara się przeżyć dzień tak, aby za dużo nie ingerować w życie dane osoby. Gdy jedna poznaje Rhiannon po raz pierwszy zaczyna pragnąć stać się normalną osobą. Znajomość z taką osobą, jak A wydaje się wręcz niemożliwe, a jednak Rhiannon co raz bardziej zaczyna przyciągać do A, bo dopiero w jego towarzystwie czuje się na prawdę ważna i kochana.

Jak mówiłam na początku w filmie tym głównie ciekawiło mnie to, jak twórcy przedstawią fabułę, aby w pełni pokazać ideę tej historii. W książce było to bardzo łatwe - autor wymyślił sobie, jaki będzie A i bez problemu mógł się tego trzymać (miejscami nawet przyłapywałam się na tym, że nie wyobrażałam go sobie już jako danej osoby, jaką aktualnie był, tylko jako A). W filmie sprawa wygląda o tyle gorzej, że jednak potrzebnych było kilku całkiem różnych aktorów, którzy będą musieli przedstawić tak samo jednego bohatera - brzmi wręcz niemożliwie! Czy im się to udało? Powiem tak, czasem było lepiej, czasem gorzej. Nadal utrzymuję, że oglądanie takiej historii było bardzo ciekawe, jednakże nie da się ukryć, że ci aktorzy wcielający się w A umieli w pełni oddać jego charakter. Owszem, byli tacy, którzy radzili sobie świetnie, ale w innych przypadkach znowu dało się odczuć, że to już nie jest to samo. Nie było to może takie nad wyraz kujące w oczy, ale osoba, która tak jak ja, się na tym skupiła, dostrzeże te różnice. Mimo wszystko jednak sądzę, że całość przedstawienia A w ogólnym rozrachunku wyszła na prawdę dobrze, jak na tego typu produkcję. 

Skoro jestem już przy bohaterach, to jestem na prawdę miło zaskoczona tym, że tak bardzo polubiłam postać Rhiannon. W książce była mi raczej taka obojętna, a tutaj w filmie świetnie się z nią bawiłam. Nie znam aktorki, która się w nią wcielała, pierwsze o niej słyszę, ale myślę, że może jeszcze kiedyś o nie usłyszymy - może nie będzie jakąś wielką gwiazdą, ale w kilku młodzieżowych dobrych filmach może jeszcze zagrać. 

Nie wiem, czy kojarzycie taką aktorkę Debby Ryan, która grała w serialu Disney Channel Nie ma to jak statek postać Bayley. Ja w każdym razie w tym serialu bardzo ją lubiłam i widziałam ją jeszcze w dwóch innych filmach Disney Channel. Dlaczego o niej wspominam, bo bardzo ciekawiło mnie, jak przez te lata rozwinął się jej warsztat aktorski. Nastawiłam się na to, że jednak jej rola będzie w tym filmie w jakiś sposób widoczna, bo w zwiastunie jej nazwisko było głośno reklamowane... a tutaj klapa. Nie chodzi mi o to, że ona zagrała źle, bo w sumie jak dla mnie mocno się zmieniła, ale jej rola polegała głownie na tym, że odwoziła Rhiannon do szkoły (była jej siostrą) i w między czasie zamieniły jakieś dwa, trzy zdania... Koniec. Pamiętam, że podczas seansu bardzo mocno mi to przeszkadzało, no bo po co ją tak reklamowali? 😂 Nie ukrywam więc, że akurat obecnością Debby Ryan trochę się rozczarowałam.

Podsumowując więc, film nawet nieźle mnie zaskoczył. Nie nastawiałam się na coś bardzo spektakularnego, ale otrzymałam kawał dobrej młodzieżówki. Twórcy filmu nieźle się spisali przenosząc tą historię na wielki ekran - widocznie dla mnie problemem był David Levithan, który swoim stylem nie potrafił mnie dostatecznie zaciekawić. Główna aktorka poradziła sobie nad wyraz dobrze, a i poboczne postaci, czy ci wszyscy aktorzy wcielający się w A również się postarali (oczywiście były wyjątki). Myślę, że film ten jest więc godny polecenia - na pewno spodoba się wszystkim fanom młodzieżowych romansów. Ja sama na pewno będę do niego wracać. 

Zastanawia mnie tylko, czy pojawi się także druga część ekranizacji. Film zakończył się w taki sposób (nawiasem mówiąc, końcówka sprawiła, że pękło mi serce 😭), że kontynuacja śmiało mogłaby wyjść. Jeśli o mnie chodzi to ja bardzo chętnie zobaczyłabym, co będzie dalej bo za książkę nie mam zamiaru się zabierać, a słyszałam, że niby A w jakiś sposób ma stać się normalnym człowiekiem 🙊 Zobaczymy...

Tytuł oryginału: Every Day

Reżyseria: Michael Sucsy

Scenariusz: Jesse Andrews

Gatunek: Romans

Produkcja: USA

Na podstawie: David Levithan "Każdego dnia"

Czas trwania: 1 godz. 35 min.

Premiera: 2 marca 2018 (Polska), 22 lutego 2018 (świat)

Obsada: Angourie Rice, Justice Smith, Maria Bello, Debby Ryan, Colin Ford

Ocena: 7/10

Klikając na plakat filmu zostaniesz przeniesiony do jego zwiastuna na youtube.com

Jak jedną książką stracić w oczach fana 😭, czyli recenzja książki 📖 "Kocham cię bez słów" Abbi Glines

CZEŚĆ! Myślę, że chyba już nie raz wam o tym wspominałam, ale co tam, mogę powtórzyć jeszcze raz - jestem wielką fanką książek Abbi Glines 😍 U mnie autorka ta stoi zaraz obok Kasie West, po której powieści sięgam tak na prawdę w ciemno i bez żadnego zastanowienia. Wyobraźcie sobie więc tą moją szaloną radość, kiedy dowiedziałam się, że na polskim rynku wydawniczym pojawi się nowa książka autorki, kora dodatkowo zapowiada pojawienie się całkowicie nowej serii - no miód, powidła ii orzeszki 💗. Jednakże czasem bywa tak, że mimo iż kochamy twórczość jakiegoś autora całym sercem, to pojawiają się takie powiedzmy sobie.... buble, które w jakiś sposób nawet nas, najwierniejszych fanów, nie są w stanie w pełni zadowolić.

Dzisiaj więc opowiem wam o książce Kocham cię bez słów, która nie ukrywam, że troszkę mnie rozczarowała. 👇

Jak wspomniałam na początku książka Kocham cię bez słów jest pierwszą z cyklu zatytułowanego The Field Party. Jak to chyba zawsze bywa w powieściach Abby Glines, poznajemy tutaj historię dwóch osób - Maggie Carleton oraz Westa Ashby. Na wstępie powieści dwójka ta nie ma ze sobą kompletne nic wspólnego - jedyną rzeczą, a raczej osobą, która je łączy jest kuzyn Maggie Brady, będący jednocześnie najlepszym przyjacielem Westa.  Każdy z bohaterów skrywa pewną tajemnice, której za żadne skarby nie chce wyjawić nikomu, ze swojego najbliższego otoczenia. W przypadku Westa jest to choroba ojca, która bardzo szybko doprowadza go do granicy życia, natomiast u Maggie sprawa ma się całkowicie inaczej - była ona świadkiem morderstwa swojej matki, którego na domiar złego dokonał jej ojciec. Od tego czasu dziewczyna milczy i komunikuje się z innymi tylko w przypadku na prawdę ważnej potrzeby i to za pośrednictwem kartki i długopisu. Czy dwie przypadkowe osoby mogą uratować siebie nawzajem? 

Gdy zaczynałam czytać Kocham cię bez słów byłam bardzo podekscytowana tym, co mogę poznać w środku. Oczekiwałam od tej książki na prawdę wiele, no bo w końcu jak dotąd chyba nigdy nie rozczarowałam się żadną powieścią autorki. Myślę, że chyba właśnie za mocno się nastawiłam i przez to się dość mocno rozczarowałam. Od razu jednak sprostuję - nie, żeby książka była tak koszmarna, że aż nie można na nią patrzeć. Po prostu zabrakło w niej tego czegoś, a i miejscami miałam wrażenie, że była robiona na siłę. Wiem, że książki Abby Glines nie należą do grona tych mocno ambitnych pozycji, ale autorka zawsze bardzo potrafiła mnie zaciekawić. W tym przypadku po prostu nie zaskoczyło - dla mnie Kocham cię bez słów była po prostu nudna.

Jedną z rzeczy, które przyczyniły się do takiej a nie innej mojej opinii są na pewno bohaterowie powieści. Zazwyczaj mam tak, że uwielbiam postaci wykreowane przez autorkę - zawsze świetnie się z nimi dogaduję (jeśli można tak powiedzieć o postaciach fikcyjnych...), uwielbiam spędzać czas w ich towarzystwie i wydają mi się po prostu bardzo ciekawi. Jeśli chodzi o Maggie i Westa to byli dla mnie niedopracowani. Owszem, każdy z nich miał swoją historię, która czyniła ich bardziej interesujących dla czytelniczych osób, ale chyba na tym by można zakończyć. W ich przypadku szczególnie nie podobało mi się również to, że tak na prawdę większość interakcji pomiędzy nimi była taka, że Maggie wspierała Westa, a on biegł do niej od razu, gdy było mu źle. Czytelnik cały czas był więc w takim napięciu, bo czekał, że może zaraz się tutaj coś wydarzy... a tu nic! Przez całą książkę praktycznie to samo. Nie wiem, może to moja wina, że w taki sposób odebrałam tą książkę, bo jednak czytam tego typu powieści na prawdę sporo i może zwyczajnie mi się już opatrzyły. A może jest po prostu tak, że autorka sama nie do końca wiedziała, jak miałaby tą książkę zaprezentować. Nie podobało mi się również to, że autorka skupiła się tylko i wyłącznie na głównych bohaterach. W przypadku chociażby serii Sea Breeze (recenzja klik) również mamy tak, że każdy tom odpowiada innym bohaterom, jednakże i tak chociaż trochę autorka stara się przedstawić postaci drugoplanowe tak, aby zaciekawić czytelnika tak na przyszłość, żeby chciało się czytać kolejny tom serii, w którym akurat ten, czy tamten bohater będzie grał pierwsze skrzypce. Tutaj bardzo tego zabrakło. 

Sama fabuła jest jak dla mnie trochę mdła. Od chwili, gdy ją przeczytałam minęło już kilka dni, jednakże cały czas mam wrażenie, że to, co autorka przedstawiła na 346 można by było spokojnie zmieścić na jakichś góra 200 stronach. Fabuła to bowiem ciągłe powtórki. Nie dzieje się tam za bardzo nic spektakularnego, tylko wciąż jedno i to samo, czyli jak powiedziałam - West rozpacza i leci do Maggie. Koniec. To dla mnie było po prostu nudne! Owszem, czytałam książkę z zaciekawieniem, ale tylko dlatego że miałam nadzieję, że jednak coś jeszcze się tam wydarzy - ale nic nie było.

Podsumowując więc, Kocham cię bez słów to na prawdę przeciętna książka, która może mocno rozczarować fanów pozostałych książek autorki. Ja przeczytałam ich już dosyć sporo, przez co czuję na prawdę wielkie rozczarowanie. Zabrakło w niej o wiele bardziej przemyślanej fabuły i rozbudowanej historii bohaterów. Przez te wszystkie braki książka jest raczej nijaka i taka... płaska. Powiem wam nawet, że gdybym sięgając po tą powieść zaczynałabym dopiero przygodę z Abby Glines, to chyba nie zdecydowałabym się na to, żeby sięgnąć po kolejne jej powieści. Także, jeśli nie znacie jeszcze powieści tej pani, stanowczo odradzam wam zaczytanie właśnie od tej pozycji. Nie chcę skreślać tej serii już na samym początku - cały czas mam nadzieję, że może jednak dalej będzie lepiej - jednak jeśli i drugi tom okaże się tak bardzo przeciętny, raczej nie będę marnować na tą serię czasu.

Za możliwość zapoznania się z książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu Pascal!

Tytuł oryginału: Until Friday Night

Autor: Abbi Glines

Cykl: The Field Party

Tom: 1

Ilość stron: 346 stron

Wydawnictwo: Pascal

Ocena: 6/10

THE FIELD PARTY:

kocham cię bez słów | jesteś moim światem | pozwól się kochać | nie chcę cię stracić

📚 Wypożycz Kocham cię bez słów Abbi Glines w bibliotece! 📚

Lista serca 💗 i taki jeden chłopak 👦, czyli przedpremierowa recenzja patronacka książki 📖 "Miłość i inne zadania na dziś" Kasie West

CZEŚĆ! Oj bardzo dawno nie było na blogu żadnej książkowej recenzji! Ale dzisiaj chcę to wszystko naprawić przychodząc do was z przedpremierową recenzją książki jednej z moich ukochanych autorek, która dodatkowo... (WERBLE PROSZĘ!) jest moim kolejnym patronackim dzieckiem! 💗 Nie ukrywam, że strasznie się z tego cieszę - w końcu heloł! to jest książka Kasie West. Jednak jestem zachwycona również z tego względu, że to kolejna cudowna książka, którą powinien poznać każdy fan romansów młodzieżowych.

Także jeśli jesteście ciekawi, jak wypadła powieść "Miłość i inne zadania na dziś" koniecznie zapoznajcie się z dalszą częścią recenzji! 👇

ABBY JEST artystką - to zdecydowanie nie podlega dyskusji. Wszyscy z jej otoczenia zawsze uważali jej obrazy za zjawiskowe i mocno wykraczające poza panujące w tym wieku standardy. Abby sama cały czas również uważała się za dobrą artystkę i nie wątpiła, że ma wielką szansę na wzięcie udziału w miejscowej wystawie dla profesjonalistów. Jednakże jak się okazało, niektórzy uważają nieco inaczej. Dziewczyna dowiedziała się, że nie wkłada serca w swoje prace, a to nie pomoże jej w osiągnięciu tego, o czym od dawna marzy. Po namowie ze strony dziadka i mamy, bohaterka tworzy listę serca, która ma pomóc jej w lepszym przerzuceniu swoich emocji na płótno. Pomóc ma jej w tym jej najlepszych przyjaciel Cooper, do którego dziewczyna czuje coś więcej, jednak ten nie odwzajemnia jej uczuć. Czy zdobywanie nowych doświadczeń pomoże jej w osiągnięciu wyznaczonych sobie celów?

WSPOMINAŁAM o tym na blogu już nie raz, nie dwa, ale powtórzę, że po książki Kasie West zawsze sięgam tak na prawdę w ciemno. Bardzo rzadko zdarza mi się czytać opis z tyłu książki i nigdy tak na prawdę nie mam pojęcia, co tym razem może mnie spotkać. Tak samo było i w tym przypadku. Byłam bardzo zaskoczona, gdy dowiedziałam się, że jednym z głównych wątków jest sztuka - nie ukrywam też, że trochę się tego obawiałam. Nie można nazwać mnie kimś, kto na co dzień lubuje się w malarstwie, a wcześniejsze doświadczenia w czytaniu powieści z podobnym motywem niestety nie zakończyły się dobrze. Ale no... To jest książka Kasie West, powtarzałam sobie, musi być dobra. No i co - i była dobra! Myślę, że motyw malarstwa świetnie wpasował się w całą historię i dodał jej nawet takiego pewnego konkretnego znaczenia. Bardzo spodobało mi się, że autorka nie zrobiła z tego motywu takiego głównego wątku i nie zamęczała swoich czytelników jakimiś typowymi fachowymi stwierdzeniami. Określiłabym to jako sztuka dla opornych, czyli w takiej swobodnej do przyjęcia dawce. Miejscami przyłapywałam się nawet na tym, że bardzo chciałam zobaczyć w realu, jak prezentują się obrazy Abby.

GDY JESTEM już przy Abby, od razu muszę powiedzieć, że niesamowicie ją polubiłam. Cieszę się, że autorka nie wykreowała jej jako taką typową stereotypową artystkę tylko jako normalną siedemnastolatkę. Jednakże to, co najbardziej mnie w niej urzekło to ten jej sarkazm - szczególnie w połączeniu z jej dziadkiem! Uwielbiam, gdy bohaterowie mają taki cięty język i specyficzne poczucie humoru, bo tym drugim często przypominają mi mnie samą, tylko w o wiele większej dawce. Przywykłam jednak do tego, że zazwyczaj znajdywałam takich bohaterów w wersji męskiej, więc Abby okazała się dla mnie świetnym odejściem od rutyny i takim dość sporym powiewem świeżości. Z wielką niecierpliwością czekałam na każdą kolejną zabawną scenę z jej udziałem - na szczęście nigdy nie musiałam zbyt długo czekać. Jeśli chodzi o Coopera, to tutaj mam trochę mieszane uczucia. Nie chodzi o to, że go nie polubiłam - na prawdę okazał się być bardzo przyjemnym bohaterem - po prostu jakoś niczym specjalnym mnie nie zaskoczył. Ogólnie odniosłam wrażenie, że było o nim trochę mało w całej książce. O głównej bohaterce dowiadujemy się na prawdę sporo, a w przypadku Coopera... tylko, że ma wspaniałe blond włosy, niebieskie oczy, bardzo optymistyczne podejście do życia i uwielbia jeździć kładami. No może jeszcze plus do tego, że ma młodszą siostrę, jego rodzicie nie przepadają za Abby i najprawdopodobniej są dość zamożni. Niby trochę tego jest, ale zabrakło mi jednak tych szczegółów. Odniosłam nawet wrażenie, że o Lacey (czyli dziewczynie, którą później poznaje główna bohaterka) dowiadujemy się mimo wszystko więcej. Także mówię, był on bohaterem na prawdę przyjemnym, jednak jak dla mnie troszeczkę nijakim.

W SAMEJ książce dzieje się na prawdę dużo. Nie znajdziemy tutaj takich momentów, gdzie niby coś się dzieje, ale tak na prawdę stoimy w miejscu i mamy ochotę odłożyć książkę na bok. Dosłownie od pierwszej do ostatniej strony cały czas ma miejsce coś, czego nie możemy sobie odpuścić - co ciekawe mimo wszystko nie dzieje się tam aż tyle, żeby mogło okazać się tego za dużo. Wszystko jest odpowiednio wyważone i dozowane w stosownej ilości. Na tym między innymi polega moim zdaniem fenomen Kasie West - autorka potrafi pisać w taki sposób, że nie dość, że stworzy coś z niczego, to jeszcze potrafi tak przykuć do siebie uwagę swojego czytelnika, że ten czyta dosłownie jak zaklęty! Myślę, że nie tylko mnie to zawsze urzekało w jej książkach.

CÓŻ, CO mogę więcej powiedzieć na temat książki Miłość i inne zadania na dziś? Za każdym razem, gdy sięgam po nową powieść Kasie West myślę sobie, że niczym nie może mnie już zaskoczyć, a i za każdym razem okazuje się, że się mylę. O tym, że koniecznie musicie ją przeczytać chyba nie muszę już wspominać - i nie mówię tak z tego względu, że to mój patronat! Jeśli lubicie sięgać po romanse młodzieżowe zwyczajnie jestem na sto procent pewna, że zakochacie się w tej powieści! W tym momencie zazdroszczę wam, że ta książka jest dopiero przed wami! Pilne wyczekujcie więc daty 9 maja, bo takiej premiery nie można przegapić!

Za możliwość zapoznania się z książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu Feeria Young!

Tytuł oryginału: Love, Life, and the List

Autor: Kasie West

Ilość stron: 416 stron

Wydawnictwo: Feeria Young

Ocena: 8/10

PREMIERA 9 MAJA 2017!

PS Już niedługo na moim Instagramie wyruszy konkurs, w którym będę miała dla was aż dwa egzemplarze tej cudownej książki! Bądźcie czujni. 😋

Książki i jeszcze więcej książek - czyli marcowy 📚 book haul 📚!

CZEŚĆ! W ciągu ostatnich tygodni marca przybyło do mnie na prawdę dużo książek. Wszystkie z nich to tak na prawdę egzemplarze recenzenckie, dlatego co raz bardziej zaczynam się zastanawiać, kiedy ja to wszystko przeczytam 🙈 Ale jak wiadomo każdy mól książkowy cieszy się, gdy może pochwalić się swoimi nowymi zdobyczami, dlatego i ja dzisiaj chciałabym wam pokazać, co dotarło do mnie w marcu.

Także jeśli jesteście ciekawi, zapraszam was dalej! 👇

PIERWSZĄ pozycją, na którą bardzo długo czekałam jest Mój przyjaciel kot 😺 Chyba wam jeszcze tego nie mówiłam, ale jestem straszną kociarą, dlatego no dla mnie ta książka jest wręcz obowiązkowa! Sama historia zapowiada się baaardzo ciekawie, a tym bardziej powieść mocno mnie do siebie zachęca, gdyż jest oparta na prawdziwej historii. W ogóle to bardzo się cieszę, że Wydawnictwo Kobiece wydało w końcu książę o kotach. Czytałam wcześniej Był sobie pies (recenzja klik) i w sumie nie spodziewałam się, że książka o psie tak bardzo mi się spodoba. Mam więc wielką nadzieję, że i historia o kocie i człowieku spodoba mi się  w takim samym stopniu - albo i jeszcze bardziej 💗

DALEJ trafiło do mnie nowe, filmowe wydanie Player One. Akurat z tą książką jest taka zabawna historia, że zanim obejrzałam trailer filmu na podstawie tej powieści, nie miałam na nią najmniejszej ochoty (to po protu nie moje klimaty). Jednak właśnie po tym trailerze całkowicie przepadłam i obiecałam sobie, że zanim wybiorę się na film, koniecznie muszę poznać książkę. Tak się składa, że wczoraj zaczęłam ją czytać i muszę wam powiedzieć, że chociaż jestem dopiero na początku, to już zakochałam się w tej historii i niesamowitym stylu autora 😍 Książka zapowiada się na prawdę obiecująco i liczę na to, że dalsza lektura będzie dla mnie tak samo pasjonująca!

DWIE KOLEJNE książki, Bad Boy's Girl oraz Begin Again to takie typowe młodzieżówki, a jak wiecie, ja w takich gatunkach czuję się najlepiej. Nie oczekuję od tych powieści czegoś wielce ambitnego, ale mam po prostu nadzieję, że to będzie zwyczajnie dobra i odprężająca lektura. Tak właściwie to nie wiem do końca, czego się mogę po nich spodziewać, ale liczę, że nie będę żałować tego, że się na nie zdecydowałam. 

JEŚLI CHODZI o Naznaczonych. Więzy krwi to może pamiętacie, że dwa pierwsze tomy tej serii niesamowicie mi się spodobały. Na swojej półce mam już od dawna trzeci tom, dlatego obowiązkowo musiałam zaopatrzyć się także  czwarty. Ostatnio sobie tą serię troszkę odpuściłam, dlatego zanim zabiorę się za Naznaczeni. Więzy krwi będę musiała w końcu poznać poprzedni tom. To moim zdaniem jedna z lepszych serii młodzieżowych, która dodatkowo łączy w sobie element thrillera (dla mnie bomba!).

PRZYZNAJĘ się, że po To zdarza się tylko w filmach chciałam sięgnąć tylko dlatego, że.... to romans młodzieżowy. Bardzo zaintrygował mnie pomysł połączenia motywu filmu z książką dla młodzieży, dlatego stwierdziłam, że co tam - zaryzykuję 😁 

DWIE OSTATNIE pozycje - Kocham cię bez słów oraz Ktoś mnie obserwuje mam już za sobą. Recenzję tej drugiej znajdziecie już na blogu, dlatego nie będę się wam na ten temat tutaj już rozpisywać (recenzja klik), natomiast o tej pierwszej mówiłam wam już trochę na moim story na Instagramie (możecie te filmiki w moich zapisanych relacjach). Recenzja powinna pojawić się na blogu już na dniach. Powiem więc tylko w bardzo dużym skrócie - Ktoś mnie obserwuje świetna i czekam z wielką niecierpliwością na drugi tom 😍, Kocham cię bez słów dobra, bo to w końcu Abbi Glines, ale nie zachwyciła mnie tak bardzo, jak chociażby cała seria Sea Breeze.

Tak prezentują się moje nowości książkowe z marca 💖 Jestem bardzo ciekawa, czy czytaliście którąś z tych pozycji - jeśli tak, koniecznie dajcie znać, czy warto! 

Must have 👍 każdego fana Harry'ego? - czyli recenzja książki 📖 "Harry Potter. Podróż przez historię magii"

CZEŚĆ! Myślę, że nie muszę wam mówić, że jestem wielką fanką Harry'ego Potter'a (ta.... wielka fanka, która nie przeczytała jeszcze wszystkich części serii 🙊😂) i zawsze z wielkim zaciekawieniem śledzę wszystkie dodatki, które pojawiają się na polskim rynku wydawniczym. Choć często jestem zdania, że akurat w przypadku Harry'ego można by zakończyć przygodę po prostu na... Harrym, to jednak i tak chętnie poznaję wszystkie te dodatki - jak na przykład ilustrowane wydania, czy też cykl o fantastycznych zwierzętach 💗. Nie da się ukryć, że większość z tych publikacji jest już robionych typowo pod publikę i dla kasy, ale czy można jeszcze znaleźć, coś, co stanie się takim typowym must have każdego potteromaniaka? 

Cóż... myślę, że właśnie mi się to udało! Jeśli więc jesteście ciekawi, o co chodzi, zapraszam was na świeżutką recenzję książki Harry Potter. Podróż przez historię magii! 👇

Nie ukrywam, że gdy jakiś już czas temu dowiedziałam się o tym, że ta książka powstaje byłam na prawdę mocno zaintrygowana. Hasła głoszące, że zawiera ona cenne publikacje z British Library brzmiały dla mnie na prawdę kusząco. Wydawało mi się, że przez to, pozycja ta może zdecydowanie wyróżniać się na tle innych tego typu dodatków. I wiecie co, myślę, że się nie myliłam!

MÓWIĄC krótko - Harry Potter. Podróż przez historię magii to pozycja obowiązkowa dla każdego potterhead! A mówiąc już nieco bardziej szczegółowo jest to książka, która zawiera wiele ciekawych informacji i zdjęć, o których albo nie mieliśmy pojęcia (bo dopiero teraz wyjawiła je sama J.K. Rowling), albo których nigdy byśmy nie zobaczyli (chyba, że ktoś z was mieszka w Londynie i mógł odwiedzić British Library 😊). Wszystko dotyczy oczywiście Harry'ego Pottera - zarówno samej fabuły, procesu powstawania tego magicznego świata, albo inspiracji, jakimi kierowała się autorka. Muszę przyznać, że sama byłam na prawdę zaskoczona tym, jakie informacje mogę znaleźć w tej niepozornej książeczce! To, co jednak urzekło mnie najbardziej, to wszystkie zdjęcia rękopisów J.K. Rowling, a nawet rysunki jej autorstwa, które przedstawiały niektórych bohaterów, czy plany miejsc w Hogwarcie. W przypadku tych rękopisów jedynym minusem jest jednak to, że w polskim wydaniu nie zostały przetłumaczone niestety dodatkowo na język polski - ja sama, choć dość dobrze posługuję się angielskim, miałam miejscami problem, aby zrozumieć niektóre rzeczy, a co dopiero gdyby książkę miał czytać młodszy czytelnik, do którego książka jest zdecydowanie przeznaczona. No niby drobna rzecz, ale myślę, że byłby to ogromny plus, gdyby jednak na to tłumaczenie się zdecydowano.

GDY JESTEM już przy tych graficznych sprawach, to muszę powiedzieć, że samo wydanie książki na prawdę mi się podoba. Okładka utrzymana jest w odcieniach niebieskiego, przy czym nie brak też licznych złotych elementów, które dodają całości tej szczypty magii. Reszta również jest jak najbardziej przemyślana. Jak mówiłam w książce znajdziemy bardzo dużo rękopisów i innych dokumentów z pod pióra autorki (stanowią one bardzo dużą część całej książki), dodatkowo znajdziemy tam także zdjęcia miejsc, czy rzeczy, które w jakiś sposób przyczyniły się do powstawania serii. W pozycji tej umieszczono również bardzo dużo ilustracji Jima Kay - czyli tego pana, który odpowiada za grafiki we wszystkich ilustrowanych wersjach Harry'ego... I tutaj mam jednak problem, bo chociaż uwielbiam te wszystkie grafiki, to jednak... znam je już z wydań ilustrowanych. Przez to, że nie dodano tutaj niczego nowego, zabrakło troszkę tej świeżości. Osoba, która tak jak ja, zna już te ilustracje będzie po prostu zawiedziona i poczuje lekki niedosyt (mimo, że tak jak już wspomniałam, grafiki są przecudowne 😍). W całości charakterystyczne jest również to, że w książce nie ma tak na prawdę jakoś dużo tekstu, w końcu nie o to tutaj chodzi. Największą uwagę skupiono na zdjęciach i innych grafikach i myślę, że to jest jak najbardziej dobre posunięcie. W końcu, gdybyśmy wybrali się do British Library, również skupialibyśmy się tylko na eksponatach i ich opisach, prawda?

PODSUMOWUJĄC więc, myślę, że mogę śmiało powiedzieć, że książka Harry Potter. Podróż przez historię magii to na prawdę ciekawy i przede wszystkim dobry dodatek do serii o słynnym czarodzieju, na który powinien zwrócić uwagę każdy fan tego magicznego świata. Choć znalazłam tutaj kilka minusów, to jednak całość prezentuje się na prawdę interesująco i oryginalnie. Jeśli ktoś, tak jak ja, po przeczytaniu jakiejś książki lubi dowiedzieć się na jej temat czegoś więcej, to w przypadku Harry'ego Pottera ta pozycja będzie po prostu w sam raz! Fakt, cena za tą książkę może być trochę wygórowana, ale myślę, że mimo wszystko ewentualny zakup można śmiało uznać za udany!

Za możliwość zapoznania się z książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina!

Tytuł oryginału: Harry Potter - A Journey Through a History of Magic

Autor: British Library

Cykl: Harry Potter

Ilość stron: 143 strony

Wydawnictwo: Media Rodzina

Ocena: 8/10

📚 Wypożycz Harry Potter. Podróż przez historię magii w bibliotece! 📚